Ο κύκλος των χαμένων πολιτών

Οκτώ δισεκατομμύρια ανθρώπων βλέπουν το χρονόμετρο της ζωής τους να τρέχει ασταμάτητα. Πέρα από χρώμα, φυλή και θρησκεία, επιβάτες όλοι σε έναν πλανήτη κουκκίδα στο σύμπαν. Κάστρο το σπίτι και ζούγκλα ο τόπος τους. Πίσω από την πόρτα μονάρχες, έξω από την πόρτα δούλοι. Ακόμα και τα δένδρα, τα πουλιά, τα έντομα, αναρωτιούνται “τι κάνουν όλοι αυτοί”;

Η αλήθεια είναι πως δεν κάνουν κάτι περισσότερο ή λιγότερο από το να παρατηρούν την ζωή, να δουλεύουν δωδεκάωρα και να αναρωτιούνται “πως έμπλεξα έτσι”; Όσα κι αν βγάζουν, πάντα λείπουν. Το σύστημα είναι τόσο καλοστημένο που κάθε μικρό ή μεγάλο όνειρο απέχει πάντα λίγο περισσότερες ώρες ή λίγο περισσότερα χρήματα. Για να πηγαίνουν όλα και όλοι παρακάτω και να μην ησυχάζει κανείς. Η ησυχία παράγει χώρο για σκέψη και η σκέψη έχει κριθεί επικίνδυνη.

Όμως, είναι όλοι πολίτες. Ιδιότητα παράσημο. Που σημαίνει δικαιώματα. Που σημαίνει ευθύνες. Που σημαίνει επιλογές. Που σημαίνει υποχρεώσεις. Εύκολα, γρήγορα, απλά. Μεσσίας η τεχνολογία. Όπλο στα χέρια ανεύθυνων.

Οι πολίτες; Στην οθόνη αετοί, στον δρόμο θηράματα. Η αλήθεια πάντα καλά κρυμμένη. Στα απέραντα parkings, που βαφτίστηκαν σχολεία, οι μαθητές εκπαιδεύονται για να μπουν στο σύστημα. Στα πανεπιστήμια μοιράζεται η -όχι και τόσο-δωρεάν ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξουν το σύστημα και την επόμενη των ατελείωτων ευχών κάτω από την φωτογραφία της αποφοίτησης που ανεβαίνει στα social, ανακαλύπτουν ότι το παραμύθι έχει κακό λύκο.

Ταλέντα, ικανότητες, γνώσεις, μπαίνουν στην ουρά για την αναμενόμενη δικαίωση. Υπερτιμημένα τίποτα, σε κλειστά δωμάτια, αποφασίζουν για τις ζωές καλών ανθρώπων. Αυτό είναι το πρόβλημα που, όσο μένει άλυτο, το χρονόμετρο τρέχει και η ευτυχία αγνοείται. Τον κόσμο που δεν μπορείς να τον ζήσεις, μπορείς να τον εξερευνήσεις με ένα κινητό, με μια οθόνη και μια πρίζα. Χωρίς πρίζα, game over. Χαμένος πολίτης. Οι αλυσίδες έγιναν καλώδια. Χιλιάδες χρόνια εξέλιξης απαιτήθηκαν για να γίνουν οι αλυσίδες καλώδια. Το λες και αποτυχία. Ο κύκλος των χαμένων μεγαλώνει ανά δευτερόλεπτο.

Ο μόνος τρόπος να βρεθούν οι χαμένοι πολίτες στα απωλεσθέντα, είναι να αλλάξουν οι άνθρωποι που γεμίζουν τα κινητά και τις οθόνες με περιεχόμενο. Να καθαιρεθεί η μετριότητα. Συγγραφείς, ποιητές, διανοούμενοι, άπαντες παρόντες σε ιδιώτευση. Τα βιβλία δεν πέθαναν. Απλά, τα σπίτια που μικραίνουν συνέχεια δεν χωρούν βιβλιοθήκες. Αιτία θανάτου βιβλίων η έλλειψη τετραγωνικών. Αιτία θανάτου μολυβιών τα πληκτρολόγια. Όμως, η σκέψη κυκλοφορεί ακόμα εκεί έξω, μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Το θέμα είναι να βρει ακροατήριο, θεατές και αναγνώστες.

Η επανάσταση θα γίνει από ευσυνείδητους που μπορούν να αλλάξουν το περιεχόμενο και την πληροφορία. Από τολμηρούς που θα κάνουν την δύναμη της τεχνολογίας πυροκροτητή σκέψης. Στην τελική, αν δεν αξίζουν οι άνθρωποι αληθινή ζωή, γιατί πιάνουν τόσο χώρο στη γη; Ας γίνουν microchips, να βρουν χώρο τα δένδρα, τα πουλιά και τα έντομα.

* Ο Γιώργος Κ. Παναγιωτόπουλος είναι Storyteller